Golfen in de Algarve: een sjieke dame, een vamp en de buurvrouw

Penina golfresort vanaf het balkon bij zonsondergang (Foto's: Ruud Taal)

Algarve is één van de meest populaire golfstreken in Europa. In november speelde ik op drie banen, alle zeer verschillend. Benamor, nabij Tavira, is het charmante, oude dametje van de drie. Oud geld, stijlvol, wars van uiterlijk vertoon. Niet groot van stuk (relatief veel korte par 4 holes in het begin), maar ze komt toch steeds weer verrassend en intelligent uit de hoek. Nergens verloochent ze haar afkomst.

Monte Rei, een stukje verder richting Spanje, is de vamp. Ze weet wat ze wil: luxe, comfort, rijke mannen (greenfee van 190 euro p.p.). Maar oh, wat ligt ze er mooi bij en wat kun je van haar genieten als je haar een keer kunt bespelen. Van top tot teen tot in de puntjes verzorgd en uitdagend, van begin (valet parking) tot eind (we maken de clubs nog even schoon, ze liggen over vijf minuten in de auto) gericht op ultieme verwennerij. Over deze vamp ga ik het een andere keer hebben.

De derde baan ligt meer aan de westkant van de Algarve, bij Portimao: Le Méridien Penina Golf & Resort. Het is een luxe 5 sterren resort met alles erop en eraan, volledig gericht op golfers, die terecht kunnen op  een 18 holes championship course en nog twee 9 holes banen. Hier vond een internationaal toernooi voor golfende journalisten (niet te verwarren met golfjournalisten) plaats.

De wedstrijd ging vroeg van start.

Vergeleken met Benamor en Monte Rei leek de championschip course in eerste instantie een beetje op de buurvrouw om de hoek. We hebben er allemaal wel zo een: leuk, aardig, behulpzaam maar niet heel spannend. Een parkbaan zoals er vele zijn, met, net als de buurvrouw, weinig echt grote hoogteverschillen. Ze had evenwel verborgen kwaliteiten die opeens in het landschap opdoemden, en bovendien soms lelijke fratsen. Hole 5, een niet al te lange par 5, was zo'n verrassend leuke eigenschap. Na vier 'gewone' par 4 holes, troffen we nu een dogleg naar links en dan een flinke waterpartij voor de green. Het water maakt het noodzakelijk dat je niet van al te grote afstand de vlag moet zoeken. Als je niet goed oplette zag je pas nadat de hole was gespeeld dat je het water ook rechts kon passeren, door eerst een slootje over te steken. Aan de andere kant van de sloot liep de fairway namelijk gewoon door. Het is zo'n hole die je eigenlijk direct nog een keer wilt spelen omdat je denkt dat het beter kan als je alles maar van tevoren geweten had. Zo waren er nog wel een paar hoogtepunten (hole 15) die er voor zorgden dat je de buurvrouw toch opeens met een andere blik ging bekijken. Zou ze...?

Hole 13, een par 3 is ooit opgenomen op een lijst met de 500 mooiste holes van Europa. Over de vraag of dat terecht was verschilden de buurmannen (en buurvrouwen) behoorlijk van mening.

De fratsen van deze  dame bleken vooral tegen het eind, als je er eigenlijk niet meer zo op rekende. Opeens lagen er listige slootjes op lastige afstanden in de baan. Gniffelend constateerde de buurvrouw dat menig golfer erin trapte: moet je maar beter opletten jongen!
In die streken van de dame trap je natuurlijk niet nog een keer, dus ga je de volgende dag de baan op in de overtuiging de score van dag 1 wel 'even' te zullen verbeteren. Dat viel tegen. Soms lijkt een baan gemakkelijker dan ze uiteindelijk blijkt te zijn. En dat is wel zo leuk.