Ontdek onbekend Java

Bali is met afstand de meest populaire Indonesische vakantiebestemming. Bali is zo bekend dat ik vermoed dat er heel wat mensen zijn die denken dat het een zelfstandig vakantieland is, in plaats van één van de meer dan 17.000 eilanden die Indonesië telt.

Java is als vakantiebestemming minder bekend. Het is eveneens een eiland maar dat is een relatief begrip: het is drie keer zo groot als Nederland en er wonen 114 miljoen mensen. Dat heeft mede te maken met het feit dat hier steden zijn te vinden zoals de hoofdstad van Indonesië, Jakarta (ooit Batavia) en Jogjakarta. Van alle inwoners wonen er alleen al zo'n 25 miljoen in het verstedelijkte gebied van Jakarta.

Maar Java is heel wat meer dan een eiland met enkele (zeer) grote steden. Het is ook een 'land' met slaperige dorpen en authentieke plaatsen, verrassende natuur met onder meer de Bromo vulkaan (foto) en wereldberoemde bezienswaardigheden zoals de Borobudur, een toeristisch heiligdom gebouwd in de periode 750- 850. Ze hebben er dus best een tijdje over gedaan.

Een mooie manier om Java te ontdekken is met de individuele backstage rondreis van AmbianceTravel, met als bijzonder hoogtepunt de treinreis van van Bandung naar Banjar, waarmee je vrijwel het hele eiland doorkruist. De Borobudur wordt uiteraard bezocht en er is een jeepsafari naar Mount Bromo. Naar zeggen kun je hier de mooiste zonsopgang van je leven aanschouwen. Al is het de op een na mooiste, dan nog lijkt dat zeer de moeite waard.

Zoals gebruikelijk bij AmbianceTravel slaap je onderweg in bijzondere, sfeervolle, doorgaans kleinere accommodaties, zoals in een design boetiek hotel in Jakarta.
'AmbianceTravel staat voor authenticiteit in combinatie met comfort, voor ontdekken in combinatie met relaxen. Dat komt ook helemaal in deze backstage rondreis op Java naar voren: op een comfortabele manier het echte Java leren kennen,' zegt Ruud de Meer van de reisorganisatie.

Peperduur en in no time uitverkocht

Het is crisis. De (nu ook: Nederlandse) consument is als de dood voor de komende jaren en weigert geld uit te geven waardoor we alleen maar nog meer in de penarie terecht komen. Zelfs sinterklaas gaat dit jaar minder besteden, naar het schijnt. Dan moet het wel erg zijn.
Wat mooi om dan opeens te horen dat er ook mensen zijn die er helemaal niet tegen opzien om bijna 12.000 euro (vanafprijs welteverstaan) per persoon uit te geven aan een leuke vakantiereis van iets minder dan drie weken.

Dat overkwam Incento, reisorganisatie gespecialiseerd in bijzondere treinreizen overal in de wereld. In De Telegraaf werd geschreven over Safari on Rails, een achttiendaagse reis van Dar Es Salaam in Tanzania naar Kaapstad in Zuid-Afrika. Je doorkruist in tien dagen vijf landen en dat een beetje in de stijl van de jaren '20 en '30. De Rovos Rail trein is eersteklas hotel voor maximaal 72 gasten, die een zeer comfortabel privécompartiment ter beschikking hebben (een suite kan ook, zie rechtsonder, kost wel een beetje meer) en ook culinair niets tekort komen in het rijdende restaurant. Alle maaltijden maar ook drankjes (ook de wijnen) aan boord van de trein zijn inclusief. Onderweg worden lezingen gegeven en verhalen verteld, geheel in de stijl van de trend 'story telling'. Behalve in de trein slaap je ook nog twee nachten in een luxe lodge (inclusief safari's), een nacht in het Victoria Falls Hotel en een nacht in Kaapstad.

De geplande reis in oktober 2013 was in no time uitverkocht, er is inmiddels een wachtlijst en de boekingen voor 2014 komen binnen.

Het is crisis. Maar gelukkig voor de reiswereld - en ook voor onze economie - niet voor iedereen. Het geld moet rollen, anders komen we nooit uit de ellende. Fijn dat deze mensen zo aardig zijn om hun steentje te willen bijdragen.

Is India echt zo beroerd?

Een kennis van me was pas op vakantie in India. Toen ik vroeg het het was geweest, mailde hij me een kort-door-de-bocht verslag, dat niet bepaald als een aanmoediging kan gelden voor het boeken van een vakantie naar dat land. Ik ben er (helaas, dacht ik tot nu toe) nooit geweest. Vraag me af of de beschrijving van de ervaring, hieronder verkort weergegeven, overeenkomt met die van andere India-gangers.

Vliegen om de bezienswaardigheden te bezoeken loonde de moeite. We hebben alle hoogtepunten afgevinkt inclusief het heel bijzondere Kajarahu in midden India. Helaas was het naburige grote nationale wildlife park gesloten - omdat de 200 tijgers die daar ooit waren allemaal zijn gedood om Chinezen hun viagra poedertjes te kunnen verkopen.
India staat stijf van de corruptieschandalen die al dan niet (Kingfisher niet, Khana national park wel) in de doofpot belanden. De politiek daar is ronduit bizar. Je kunt het niet eens als een graaicultuur omschrijven, het is meer een soort volledige faillissements uitverkoop.

India heeft een menselijk drama. Overbevolking. De banengroei houdt bij lange na geen gelijke tred met de bevolkingsgroei en dat is dan nog met de volledige uitsluiting van vrouwen op de arbeidsmarkt. Alleen bij de overheid werken (waarschijnlijk door een quotaregeling) wat vrouwen maar dat is het dan ook. Voor elke nieuwe baan worden twintig kinderen geboren. Denk aan de bevolking van China met de banenmarkt van België. En al die kinderen lopen op een gegeven moment op straat, letterlijk. ..en sjacheren.
De overlast van ongewenste verkoop/proppen en bedelen is ondraaglijk. Koppel daar een volledig gebrek aan verkeersregels aan en het is een gebrabbel, getoeter, gejengel en geschreeuw vanjewelste.
Na twee weken zaten we er volledig doorheen. We zijn toen doorgereisd naar Goa, hebben daar wat resortgehopt totdat we er een vonden die redelijk beschaafd was en geen Pakistaanse cricketteams te gast had of overmatig veel Russische tourgroepen (ook een plaag) en daar hebben we het uitgezongen totdat we een vlucht terug konden regelen.
Ik bespaar je verhalen over de stank, smerigheid, gebrek aan vuilnisophaaldienst (ze verbranden plastic etc in de goot) boerderijdieren in de straten, wilde honden overal, onbenul omtrent hygiëne in de horeca, de muggen en kraaien (lichamen buiten verbranden en dan het stoffelijk overschot het water induwen trekt aasgieren aan). India was kortom bagger.. maar het was wel lekker weer. Twee dagen bewolking en de rest zonnig en 35 graden.

Gewoon niets doen in Pai in Thailand

Er zijn van die landen of plaatsen waar je nooit bent geweest, waar bijna niemand van heeft gehoord en waarvan je toch met zekerheid weet dat je daar op een dag naar toe moet. Pai, in het noorden van Thailand, is zo'n plaats. Dat ik er wel van gehoord heb komt door mijn dochter die er tijdens haar 'wereldreis' enige tijd verbleef. Haar omschrijving: 'Als je eenmaal aankomt in Pai weet je dat je niet meer weg wilt. Dat is de regel van Pai. Uiteindelijk vertrekken de meeste mensen wel weer, maar niemand wil.'

Pai laat zich omschrijven als een backpackers plaatsje, op een uurtje of drie en 762 bochten (130 km) met de bus van Chiang Mai. Het is niet groot, er wonen zo'n 2500 mensen: Thai en westerlingen die er inderdaad voor hebben gekozen om te blijven. Die westerlingen zien er veelal uit als hippies en gedragen zich als hippies - in de rest van de wereld een uitstervend ras maar hier niet. Zelfs in vergelijking met andere delen van Thailand is de sfeer hier vriendelijk en relaxt en dat zegt heel wat.
Overigens is het eerder genoemde 'bijna nooit van gehoord' een relatief begrip: op de website van het Thais Verkeersbureau las ik dat er inmiddels zo'n 200.000 bezoekers per jaar komen. Geen wonder dat toerisme de belangrijkste bron van inkomsten is. De mededeling at er niet meer hoog mag worden gebouwd klinkt eerder verontrustend dan geruststellend want dat het (blijkbaar) eerder wel mocht clasht met mijn beeld van Pai. Gelukkig meldt mijn dochter dat ze zich geen hoogbouw kan herinneren, kleine huisjes zijn de regel. Zal dus wel een ongelukkig geformuleerde voorkomingsmaatregel zijn.

Pai ligt aan de gelijknamige rivier, een rustig stromend water en temidden van groene, glooiende velden met daarachter bergen. Overdag bezoekt de toertist een warmwater bron of waterval, maakt een boottocht of een tocht op de rug van een olifant. Als je geen toerist meer bent of je geen toerist meer voelt, valt er overdag niet zoveel te doen in Pai. De hangmatten schijnen er populair te zijn. Maar 's avonds komt het volk tot leven en begeeft zich naar de vele bars en restaurants, zit op kussens, maakt muziek en drinkt het een of  het ander, tot het tijd wordt om het hutje weer op te zoeken.

 Hier wil ik dus nog een keer naar toe.

(London)Derry en het verhaal van Bloody Sunday

'Big stories, big audiences', is een gezegde dat voor heel wat toeristische bestemmingen opgaat. Voor Cuba bijvoorbeeld, voor Israël en voor Vietnam. Landen met een voor velen 'levende' geschiedenis die het land toeristisch extra aantrekkelijk maakt voor een bezoek.
In zekere zin geldt dat ook voor Derry, stad in Noord-Ierland, behorend bij het Verenigd Koninkrijk waarmee het de Engelse pond en links rijden gemeen heeft. Stad ook van Bloody Sunday, wereldberoemde song van U2. Bloody Sunday was in Derry een triest dieptepunt in de strijd tussen katholieken en protestanten, tussen het Engelse leger en de IRA en haar aanhangers. Op 30 januari 1972 werden zeventien demonstranten, voor het merendeel tieners, dodelijk getroffen door Engelse kogels. In tegenstelling tot Belfast, waar de bloedige strijd tussen leger en IRA grotendeels onzichtbaar is, is de jonge geschiedenis in Derry overal aanwezig en tastbaar. Het meest markant zijn de levensgrote muurschilderingen in de wijk Bogside, toen en nu een katholiek bolwerk. Aan de rand ervan vonden de jongeren de dood.
Een paar maanden geleden was ik Derry en schreef er een artikel over voor de Reisrkrant in De Telegraaf.

Tips voor bezoek aan Bangkok

Bangkok is het startpunt voor iedereen die een rondreis door Thailand maakt. Je kunt er gemakkelijk drie of vier dagen doorbrengen. Natuurlijk bezoek je de 'roze buurt' Patpong, het Koninklijke Paleis en je maakt een boottocht door de Klongs van Bangkok en gaat naar de Floating Market (foto). Veel meer minder bekend is de fietstocht door de stad, die in mijn persoonlijke top drie staat, en ook wordt genoemd in mijn boek De vrouw van de ambassadeur. Tot mijn top drie behoort ook de weekendmarkt Chatuchak, die net buiten de stad te vinden is. Hier zijn zo'n 15.000 winkels en je koopt er etenswaren, schoenen, (sport)kleding, levende kippen of andere dieren, maskers, paraplu's, kunst of namaakkunst, horloges, sieraden en zo'n beetje alles wat je ook elders in Thailand kan kopen. Er zijn -natuurlijk- talloze restaurantjes. De sfeer is er wat relaxter dan in de stad maar druk is het er altijd. Het is voor kraamhouders of winkeliers, net hoe je ze wilt noemen, natuurlijk veel leuker als je wel iets koopt maar alleen aan rondlopen en je ogen uitkijken heb je genoeg.
Een derde tip is het restaurant Cabbages & Condoms. Een groot restaurant in de stad, levendig versierd met condooms in allerlei soorten en maten. Bij de rekening worden condooms afgeleverd bij wijze van pepermuntjes. Een deel van de opbrengst van het restaurant wordt besteed aan allerlei projecten ter voorkomen van de verspreiding van hiv/aids. Kijk hier voor meer tips over Bangkok.

Bangkok en De vrouw van de ambassadeur

Naar aanleiding van de verschijning van mijn eerste literaire thriller De vrouw van de ambassadeur, besteed ik mijn blog nu een paar keer aandacht aan Bangkok, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt. Hoofdpersoon in mijn boek is de reisjournalist Richard van Dam, afkomstig uit Gouda en net als ik frequent bezoeker van onder meer Kamphuisen, De Zalm en sportschool Living Well en verder lijkt hij in niets op mij.  De andere hoofdpersoon is de ongelukkige ambassadeursvrouw Sharon van Bijsterveld, die nog minder op mij lijkt.
Een ander karakter in het boek is de Nederlander Boele, die in Bangkok fietstours organiseert. Die Boele is gebaseerd op de Andre Breuer, van Bangkok Biking, die net als Boele maar dan in het echt daar fantastische fietstochten aanbiedt. Ik maakte er een in het jaar dat het idee voor het boek ontstond. De fietstocht gaat onder andere door slums van Bangkok (waarbij je het gevoel hebt door woonkamers te fietsen), met een stop bij een door hem gesponsord schooltje; je steekt de rivier over en komt in een weldadig rustig groen park, met tempels en vijvers, en je stopt bij een restaurantje dat die naam eigenlijk niet mag dragen, gedreven door moeder en dochter om er een heerlijk kip gerecht te eten. De tocht duurt alles bij elkaar een uurtje of vier. Een spectaculaire manier om Bangkok te leren kennen.